علي اي هماي رحمت تو چه آيتي خدا را |
كه به ماسوا فكندي همه سايهي هما را |
دل اگر خداشناسي همه در رخ علي بين |
به علي شناختم به خدا قسم خدا را |
به خدا كه در دو عالم اثر از فنا نماند |
چو علي گرفته باشد سر چشمهي بقا را |
مگر اي سحاب رحمت تو بباري ارنه دوزخ |
به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را |
برو اي گداي مسكين در خانهي علي زن |
كه نگين پادشاهي دهد از كرم گدا را |
بجز از علي كه گويد به پسر كه قاتل من |
چو اسير تست اكنون به اسير كن مدارا |
بجز از علي كه آرد پسري ابوالعجائب |
كه علم كند به عالم شهداي كربلا را |
چو به دوست عهد بندد ز ميان پاكبازان |
چو علي كه ميتواند كه بسر برد وفا را |
نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت |
متحيرم چه نامم شه ملك لافتي را |
بدو چشم خون فشانم هله اي نسيم رحمت |
كه ز كوي او غباري به من آر توتيا را |
به اميد آن كه شايد برسد به خاك پايت |
چه پيامها سپردم همه سوز دل صبا را |
چو تويي قضاي گردان به دعاي مستمندان |
كه ز جان ما بگردان ره آفت قضا را |
چه زنم چوناي هردم ز نواي شوق او دم |
كه لسان غيب خوشتر بنوازد اين نوا را |
همه شب در اين اميدم كه نسيم صبحگاهي |
به پيام آشنائي بنوازد و آشنا را |
ز نواي مرغ يا حق بشنو كه در دل شب |
غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهريارا |
منبع:
تبيان